- nomino
- nōmĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [nomen], to call by name, to name, to give a name to (esp. after, for a person or thing; cf.: appello, voco, dico).I.In gen.: quae (navis) nunc nominatur nomine Argo, Enn. ap. Auct. Her. 2, 22, 34, 26:II.
Chaldaei, non ex artis, sed ex gentis vocabulo nominati,
Cic. Div. 1, 1, 2:urbem constituit, quam e suo nomine Romam jussit nominari,
id. Rep. 2, 7, 12:amor ex quo amicitia est nominata,
Cic. Lael. 8 (Trag. v. 283 Vahl.); id. Caecin. 18, 51.—Esp., to give a surname to a person, Eutr. 8, 8: aliquem honoris causā, to name or mention out of respect:L. Sulla, quem honoris causā nomino,
Cic. Rosc. Am. 2, 6:quem ego hominem honoris causā nominatum volo,
id. Verr. 1, 7, 18; v. honor: hanc illi idean appellant, jam a Platone ita nominatam, Cic. Ac. 1, 8, 30.—In partic.A.Pregn., to render famous, renowned, celebrated (cf.:B.laudo, celebro): praedicari de se et nominari volunt omnes,
Cic. Arch. 11, 26:sunt clari hodieque et qui olim nominabuntur,
Quint. 10, 1, 94; v. under P. a.—To name or nominate a person for an office:C.patres interregem nominaverant,
Liv. 1, 32:me augurem Cn. Pompeius et Q. Hortensius nominaverunt,
Cic. Phil. 2, 2, 4:illo die, quo sacerdotes solent nominare, quos dignissimos sacerdotio judicant, me semper nominabat,
Plin. Ep. 2, 1, 8; Suet. Claud. 22; cf. nominatio.—To name, mention, report, accuse, arraign (not ante-Aug.):D.capita conjurationis, priusquam nominarentur apud dictatorem, mors ab ipsis conscita judicio subtraxit,
Liv. 9, 26, 7:qui nominatus profugisset, diem certam se finituros,
id. 39, 17:Dimnus, cum ceteros participes sceleris indicaret, Philotam non nominavit,
Curt. 6, 9, 16; 8, 6, 24.—Esp., with inter, to name among or as one of; to report as belonging to a party, conspiracy, etc.:inter conjuratos nemo me nominat,
Curt. 6, 10, 5: inter socios Catilinae nominatus, Suet. Caés. 17; cf.:cum Thesea inter eos nomināsset. qui ad inferos adissent,
Gell. 10, 16, 12; Plin. 14, 13, 15, § 93; 22, 21, 27, § 55; Hier. in Ep. ad Galat. 5, 19 sqq.—In gram.: nominandi casus, the nominative case (like accusandi casus, the accusative case), Varr. L. L. 8, § 42 Müll.; 9, § 76; 10, 2, § 23; Gell. 13, 22, 5.—Hence, nōmĭnātus, a, um, P. a. (acc. to II. A.), famed, renowned, celebrated:illa Attalica tota Sicilia nominata,
Cic. Verr. 2, 4, 12, § 27:nominatiora pericula,
Tert. Anim. 13: bdellium nominatissimum, Plin. 12, 9, 19, § 35 (al. laudatissimum); Vulg. 1 Par. 11, 10.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.